Zeven uur (zes uur oude tijd) eruit. Het is -3. Met het fototoestel om de nek wandelen we de deur uit. Op naar de plek waar we 5 dagen geleden twee Bonte Spechten af en aan zagen vliegen terwijl ze regelmatig heftig tegen de boomstam tikten. Helaas, ze hadden ‘onze’ plek verlaten. Gelukkig hoorden we ze enige tientallen meters verder. Met de telelens maximaal uit, spotte ik de niet zeldzame maar prachtige vogels.

Waarom triggert me dit zo? Waarom zie ik dit moois nu wel? Het antwoord ken ik natuurlijk; de wereld om me heen is veranderd. Alles is zo anders. Het onaantastbare heeft plaats gemaakt voor een besef van enorme kwetsbaarheid. Juist dan keer je terug naar de essentie… stilstaan bij dat waar het werkelijk om draait, los van geld, status of andere randverschijnselen. Dit is wat zo puur is, waar niks aan kan tippen en wat ik nu koester. De hemel kleurt vel blauw. Ligt het nu aan mij of is het blauwer dan normaal?

‘s Avonds om 7 uur is er de persconferentie. ‘We zijn over het begin van de start heen’ zegt onze minister president. Met andere woorden, we zijn er nog lang niet. Deze onzekere tijd waarbij de controle weg is blijft zeker nog maanden aan. De maatregelen worden verlengd. Geen twijfel over mogelijk, ik snap het…