Eindelijk was het er dan. Na drie maanden heb ik m’n hardloopschoenen weer eens aangedaan.

Ik lag in mijn bed en keek wat Youtube-filmpjes toen ik bedacht dat ik er ook uit zou kunnen gaan om sinds lange tijd mijn eerste hardlooprondje te kunnen maken. In mijn bed had ik dit alles al gevisualiseerd en zag ik mezelf in een mooie cadans met gemak het rondje lopen. Ik had me voorgenomen niet eerder te wandelen dan bij de rotonde van Tinga en een tempo van 6 min/km te houden.

Lang ging dit perfect. Op souplesse liep ik, nog ruimte hebbend om, al lopend foto’s te nemen. Het schelpenpad was prachtig. Heerlijk zonnetje; schitterende natuur.

Het heerlijk vlakke en rechte fietspad naar de Lemmerweg was nog fijner want daar kon ik in een vast ritme mijn pas vasthouden. De hoek was altijd een punt waar we in de korte duurloop even wandelden maar nu niet. Nu had ik het doel later gelegd. De finish werd 300 meter uitgesteld en dat was even heftig. Het werd een pittig stukje waarbij het bereiken van de rotonde een verlossing werd. Bizar maar waar. Mijn hartslag zat inmiddels op 175. Vanaf de rotonde ben ik rustig gaan wandelen om te kunnen herstellen.

Het laatste stukje uitgedribbeld. Trots als een Pauw bereikte ik het huis. Ik drukte mijn horloge uit en in de huiskamer voelde ik het gezoem. Mijn training stond op Strava. Ik hoorde sinds lange tijd ook weer bij de hardlopenden. De kudo’s kwamen me toe.

Vervelend was wel dat mijn herstel even wat langer duurde dan normaal maar na een kop koffie, een kom yoghurt, en wat chocolade was ik er weer. Apetrots!