Wandelen langs de dijk bij Zurich, het heeft iets magisch. Ik kom tot rust omdat de prachtige zee in dit schitterende natuurgebied me verbindt met mijn tweede thuis, de Waddeneilanden. Al vanaf ongeveer mijn vijfde jaar kom ik meerdere keren per jaar op één van de eilanden. Terschelling is daarin het ‘thuis-eiland’ maar door de vele activiteiten met sport, is Ameland daar zo langzamerhand bij gekomen.
Maar wat maakt het zo bijzonder? Het volgende maakte mij dat enige jaren geleden meer dan duidelijk…
Het was een druk slot op school geweest. Schoolkamp, musical, afscheidsfeest van groep 8, de schoolsurvivaldag, een hele organisatie waar ik met veel plezier naar terugkeek maar ik was aan vakantie toe. Meestal gun ik mezelf dan een ‘acclimatiserings-weekje’. Even bijkomen van het jaar, laatste punten toevoegen in de administratie om vervolgens de spullen voor 4 weken aan de kant te leggen. Dit keer gebeurde dat niet. De planning van de vakantie maakte dat ik al de volgende dag mijn tas mocht inpakken en vertrok richting Schiphol. Op naar Mallorca.
Het was al weer enige tijd geleden dat ik op vakantie was geweest in het buitenland en de reden was een beetje naar de achtergrond geschoven. Het werd me snel weer helder waarom…
Twee uur voor inchecken waren we op Schiphol. Het zou nog even duren dus besloten we even een hapje te gaan eten. Het was tenslotte bijna theetijd maar dat maakt op Schiphol niet echt uit. Met uitzicht op de balie zagen we dat de rij steeds langer werd. Je bent niet gespannen maar iets zegt je dat je toch moet aansluiten. Je wilt niet meemaken dat wanneer je aan de beurt bent je hoort dat het vliegtuig vol is. Het saucijzenbroodje en de iets te koude cola, wordt snel weggewerkt. Samen met nog 50 anderen staan we in de rij. Boven de balie staat de tijd van opening. Nog 45 minuten!!! Uiteindelijk checken we in en lopen we naar de douane. Snel er doorheen want dan kunnen we shoppen in winkels waar ze het woord aanbieding niet eens kunnen schrijven, laat staan uitvoeren. Het werd een geweldig kijkfeest waarna we terecht kwamen in de gate. Omdat we met Small Planet gingen, een maatschappij waar ik tot dusver nog noooooiiiit van gehoord had, was ons vertrek in het uiterste puntje van de lange gang gepland. Een klein stukje lopen dus. Op het bord zagen we inmiddels dat de vlucht vertraagd was. Geeft niks, gebeurt bijna altijd maar deze vertraging zou onvergetelijk worden… Omdat het nog even ging duren een korte samenvatting van de 24 uur die vervolgens passeerde: De vlucht werd 5 uren vertraagd. In de vertrekhal mogen we na een uur het vliegtuig in. Na 3 kwartier horen we het defect, we mogen er weer uit. Uur verder vlucht uitgesteld naar de volgende dag. ‘Vechten’ voor een overnachtings-hotel en de pendelbus er naar toe. Nog steeds niet gegeten. Om half 12 een koud diner in het restaurant. Om 12 uur een biertje op een vliegendemieren-terras van een Amsterdams Schiphol hotel waar we de vliegtuigen die wel mochten opstijgen konden horen terwijl we op Mallorca hoorden te zitten. (Jemig wat een volzin) Een giga warme nacht. Een veel te vroeg ontbijt waarin we erachter kwamen dat onze huurauto niet meer beschikbaar was door ‘no-show’. Een nieuwe gereserveerd. Vijf uur voor het nieuwe vertrek al weer op Schiphol. Weer vertraging. Aankomst op Mallorca in het donker. Appartement weg na aankomst. Vertraging niet doorgegeven. Vreselijk eten na de reis omdat alle keukens dicht waren… Geen keukentje meer in nieuw appartement. Twee tweepersoons inplaats van de afgesproken studio en twee dagen kwijt van de reis. Alles gepropt in de overige 5 dagen. Mijn absolute droomvakantie dus…
En dan tuur je over de Waddenzee en zie je in de verte de Brandaris. Een gevoel van heimwee maakt zich van mij meester. Op een vrijdagmiddag aan het eind van een intensieve week sluit je af om binnen twee uren op de boot te zitten die je binnen het uur aflevert op de plek waar ik de, voor mij, ultieme rust ervaar. Geen mega vertraging van meer dan 24 uur, hoogstens drie kwartier door het lage water en het ondieper worden van de geulen. De heimwee wordt sterker door het besef dat door ‘de Corona’ alle activiteiten zijn afgelast op de eilanden en de run op vakanties in eigen land enorm zijn.
Daarom tuur en mijmer ik nog heel even… Het gemis is groot en daarom spreek ik met mezelf af… tot snel!!
