De dinsdag na Pinksteren; het is de dag van het schoolreisje. Brak en nog erg moe van de dag ervoor hang ik in de bus. Ik ben stijf in spieren waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden. Ik heb de Elfstedentocht gefietst en deze keer was het absoluut geen makje. Toen ik rond de klok van acht uur weer en wind had getrotseerd om binnen te komen in de finishtent te Bolsward was het licht compleet uit. Van te voren had ik stoer geroepen dat ik wel terug zou fietsen naar Sneek maar dat was voor de tocht. Ik zocht een slaapplaats voor mijn fiets en met een blik die niet erg sprekend meer was stapte ik in de auto. Thuis liet ik mij helpen mijn kleren uit te trekken en te begeleiden naar de badkamer waar ik in het warme bad plaats nam. Roerloos heb ik een half uur in het bad gelegen waarna ik een handdoek opzocht en me uit het bad hees. Met veel moeite plofte ik in mijn bed en nadat ik daar bediend was van een heerlijke uitsmijter viel ik als een blok in slaap.

En toen was er dus dat schoolreisje. Een lange dag in deze conditie. Een paar collega’s zagen me staan en wisten dat ik gefietst had toen er iemand op mijn schouder tikte. ‘Gefietst gister? Hoe vaak?’

Harrie!

Hoe vaak? stotter ik mijn antwoord. ‘Ja, één of twee keer?’ vraagt Harrie. Ik kijk Harrie wat vertwijfeld aan. Wat bedoelt hij nou? ‘Nou wat dacht je zelf Harrie! Ik heb m één keer gefietst natuurlijk. Logisch toch?’ Harrie kijkt me triomfantelijk aan een zegt: ‘Ik twee keer!’

Dat moment heb ik keer op keer verteld wanneer het over Harrie had. Op feestjes of gewoon wanneer ik het leuk vond. Het typeerde de man. Bere fanatiek en altijd op zoek naar zijn eigen grens. Wat heb ik er soms om gelachen maar wat had ik er ook een respect voor. Tientallen anekdotes schieten me te binnen maar ook een warm gevoel. Een mooi mens met oprechte belangstelling voor alles wat ik deed en was.

Diezelfde Harrie is vandaag begraven. Veel te vroeg! In zeer korte tijd verloor hij. Misschien wel de eerste keer dat hij het echt niet kon winnen. Ik kan het nog niet bevatten. Nog altijd verwacht ik hem. Op de fiets met een stoffen tasje vol met boeken. Op de fiets in de kleuren van Rally. Op weg naar weer een 50+km rit. Was het maar zo. Ondanks onze spaarzame ontmoetingen de laatste tijd ga ik hem missen. Harrie wat heb ik veel van je geleerd! Wat heb ik genoten van die honderden gesprekken die we hadden elke middag op weg weer uit school naar Tinga. Die verhalen en al die herinneringen koester ik. Bedankt Harrie.