In the living years…

Ik vraag me soms wel eens af waarom ik ga schrijven. Soms gebeuren er op een dag verschillende dingen die ik op wil schrijven in mijn ‘dagboek’, maar er zijn ook momenten dat ik geen behoefte heb. Het kan dan ook zo maar zo zijn dat ik weken niks schrijf.

Daar baal ik dan wel van maar iets opschrijven over niks is ook niet wat ik wil. Nee, vandaag onderweg in de auto hoorde ik een prachtig nummer op de radio. Dit nummer deed me denken aan het volgende…

Muziek heeft een prominente plek in mijn leven. Bij alles wat ik mee maak hoort wel een nummer waar ik de herinnering aan vast kan knopen. Dit heeft ooit geleid tot een stukje tijdens de bruiloft van mijn broertje en schoonzusje, waarin ik in een muzikale reis door ons leven, de mensen meenam naar alle memorabele gebeurtenissen die we samen hadden meegemaakt. Voor mij het ei van Columbus omdat ik op deze manier op een betere manier aan Peter over kon brengen wat dit alles met ons had gedaan. Hoe wij geworden waren tot dat wat we nu zijn.

Het werd voor ons een feest van herkenning. Misschien iets te lang voor de andere mensen maar voor ons was het één en al herinnering, waar je soms wel even bij stil mag staan.

Vandaag in de auto schoot me dat dus te binnen. Dat je vaker moet stil staan bij dat wat je heeft gevormd. Niet om daar sentimenteel over te zijn maar om te vieren wie je bent. En daarbij kwam dat we veel te weinig zeggen wat de andere voor je betekent. Ja, tijdens een bruiloft of erger, bij iemands afscheid. En één nummer op de radio zorgde voor deze gedachte. Bijzonder! Het maakte dat ik me bedacht dat dit voor mij wel eens de rode draad zou kunnen zijn bij het schrijven van mijn blogs. Bij heel veel nummers heb ik herinneringen. Herinneringen maar ook nummers die voor mij belangrijk zijn en waar ik over kan schrijven…

Welk nummer dat was? Komt ie…

Eerst de originele klip en daarna de klip met tekst…