Het was een prachtige dag gister. Mijn moeder is 75 jaar. Een bewogen 75ste jaar. Qua gezondheid is het namelijk ietsje minder. Toch hebben we het gister op een goede manier kunnen vieren. Gezellig met de familie in de tuin. Samen drinken, samen eten.

Mijn moeder is altijd zeer vitaal geweest. Altijd op de fiets de stad in, even om een boodschap of lekker om gewoon een stuk te fietsen. Kwam je op visite dan was er geen nee te koop. Wil je wat drinken, wil je wat eten? Nee mam! Wil je dan een paar nootjes, beetje chips, krakeling… Nee mam! Wil je echt helemaal niks hebben? Hè ongezellig.

Een sportieve vrouw die in de jaren 80 behoorde tot één van de snelste vrouwen van Friesland. Bijna 15 km tijdens de uurloop van Leeuwarden. En bijna elke dag trainen. In die tijd liepen we met het hele gezin hard. Ondertussen runde mijn moeder het gezin. Altijd wanneer wij thuis kwamen van school stond er een bakje thee en was er een koekje. Een betere moeder kun je je niet voorstellen. Voelde je je niet fit dan belde ze de school om je af te melden. Maar waag het vervolgens niet om te denken dat je’s avonds wel weer kon trainen. Schooltjeziek kende mijn moeder niet.

En gister vierden we dus het leven van mijn moeder. Aan het eind van de dag was het zichtbaar genoeg. Lekker de rust weer in. Herstellen, want langzaamaan wordt het beter. Of het ooit weer goed komt, tuurlijk mam! Gewoon doorgaan met trainen!

Dankjewel voor een prachtige dag mam (en papa)