Dat vieren van het leven belangrijk is merkte ik nu al weer meer dan 20 jaar geleden. Ik was nog niet zo lang leerkracht toen er bij ons op school het vreselijke bericht kwam dat Ludo, een leerling van onze school, ernstig ziek was. Een bericht wat als leerkracht behoort bij je ernstigste nachtmerries. Hij kwakkelde al een tijdje toen er bij hem leukemie werd geconstateerd. Kansen op overleven waren er en daarom ging hij dapper het lange en vervelende circuit in van behandelingen.

Hoewel ik Ludo niet in de klas had deelden we wel een duidelijke passie; SC-Heerenveen. Hij bezocht regelmatig met zijn vader de wedstrijden die wij dan ook op de maandag uitgebreid analyseerden. Wij waren een soort voorlopers van Veronica inside. Vanuit Ludo altijd met veel humor.

Het ging, ondanks alle behandelingen, niet goed met Ludo. Zijn situatie werd slechter en de kans op overleven zakte weg. Hij kwam bijna niet meer op school. Nog één dag kwam hij langs tijdens een, voor hem, fantastische dag die verzorgd was door stichting ‘Doe een wens’. waarbij hij in een helikopter naar zijn favoriete club vloog en ’s middags bij school langs kwam.

Op een dag kregen we het verschrikkelijke bericht dat Ludo was overleden. Zo’n positief ingestelde jongen met een duidelijke mening was er niet meer. Het afscheid werd er één die ik nooit meer zou vergeten. Jan, een collega van me, had samen met de ouders een prachtig afscheid voorbereid waarbij ook de kinderen uit zijn klas een mooie rol kregen. Een afscheid dat Ludo meer dan verdiende.

Ik weet nog dat er op een gegeven moment een nummer ingestart werd… Een nummer die ik niet direct van hem verwacht had maar die door de tekst en het volume in de zaal dwars door me heen ging. Het raakte me en de tranen biggelden over mijn wangen. Nothing like the rain to wash away the pain…

Ik begreep de boodschap. Wat een pijn moet hij hebben gehad. Pijn van de ziekte maar ook de pijn van het besef. En dan de wens te kunnen staan in de regen om die pijn van je af te spoelen. Zoals het bij mij vaker gaat met muziek bij begrafenissen heb ik dit nummer nog vaak keihard herhaald om thuis nog eens ongegeneerd te huilen. Ik begreep die nadrukkelijke wens van die keiharde bui.

Die dag regende het en tijdens zijn afscheid op het kerkhof scheen heel even de zon. Het moest zo zijn…