Ik kom regelmatig op Ameland en ook daar voel ik me goed maar vanaf mijn vierde jaar kom ik elk jaar op Terschelling. Veertig jaar lang twee weken op vakantie in de zomer. Daarom ook noem ik Terschelling mijn tweede thuis. Elk paadje en elke route ken ik en het verblijf leidt altijd tot een thuisgevoel. Maar wat is dat toch? Dat gevoel van thuiskomen…
Vorige week woensdag, toen ik de weersvoorspelling bekeek, wist ik het zeker, ik boek twee dag-arrangementen voor Terschelling. Sauna is ook lekker maar met dit prachtige weer moest ik toch echt naar mijn eiland. De terschellingtrail ging helaas ook niet door waardoor het dit jaar dreigde dat ik niet één keer op Terschelling was geweest. Dat was geen optie.
En daarom staan wij zaterdag om half 7 naast het bed om iets voor half 9 ons over te laten zetten met de snelboot naar Terschelling. Mondkapjes voor en met voldoende afstand duurt onze reis precies 50 minuten. Wat is dat toch lekker wanneer je in zo’n korte tijd naar de overkant kunt komen.
En zo start onze fietstocht al om half 10. Natuurlijk eerst een heerlijke bak koffie met gebak maar daarna is het echt zo ver.
Bij een winkel zien we een souvenir. Een mooie wegwijzer met alle prachtige plekken van het eiland. Voor mij is dat altijd een streven om daar naar toe te gaan omdat ik dan weer even het hele eiland ‘heb gezien’. Een vreemde tik omdat het soms een race tegen de klok is en we minder genieten van het fietsen.
De eerste halte staat niet op de wijzer maar wel in mijn hoofd; Dodemanskisten. Een plek van honderden foto’s die prijken in onze fotoalbums. Het blijft een mooie plek. Snel een fotootje en weer door.
Het waait hard maar op onze gehuurde electrische fietsjes is het prima te doen. Door de duinen, over de schelpenpaadjes richting paal 8. Even onderweg zitten en uitkijken over die schitterende duinen. Het geeft tijd om wat te eten en te bellen met de lens specialist. Helga haar lens is gebroken en dat maakt het zicht niet echt beter.
Wat is het hier toch mooi en wat maken die wolken, beschreven in de vlag van Terschelling het plaatje toch helemaal af. Ik ruik de zee, de duinen… Dit is het beeld en de geur waar ik zo blij van word. Ik hoop maar dat Helga het met één oog ook kan zien
We komen uiteindelijk bij paal 8, West Terschelling aan Zee. Ik vertel honderduit over de herinneringen die ik hierbij heb. Helga kan wel gek van me worden. Wat interesseert het haar nou dat ‘minister’ Wiegel hier ook altijd zat met zijn inmiddels overleden vrouw. Toch hoort het erbij weet Helga.
We rijden verder omdat dit altijd een plek is geweest van passeren. Op naar voor mij ‘de place to be’: Midsland aan Zee. Daar heb ik met mijn ouders zeker 25 jaar, niet eentje overgeslagen, de vakantie doorgebracht. Daar ligt voor mij zoveel familie geschiedenis. Ik heb er mijn ouders zien genieten, zien ontspannen. Er zijn tientallen familieleden geweest, vrienden, soms voor een dagje en soms ook voor een nachtje. Onze kinderen heb ik er op de vele foto’s zien groter worden. Ook zij hebben er genoten. Hoe bijzonder is deze tijd geweest. Een tijd van fietsen en keihard trainen. Het streven om elke dag hard te lopen, over het strand, de duinen, de bossen en elke keer met huisje Erika als start en eindpunt. Met in het hoofd de wedstrijden waar we goed moesten zijn. De basis werd elk jaar weer gelegd op deze plek. Niet in de arbeid maar wel in het hoofd. Dit is waarom hardlopen zo giga mooi is. Die vrijheid, het vermogen om door deze prachtige omgeving te kunnen hardlopen. Een gevoel wat zorgde voor een enorme boost.
Nou daar gaan we dus naar toe. Ik natuurlijk vertellen; Het wordt een soort ‘Lieve Helga’ inplaats van ‘Lieve Marianne’
Na lunch, genieten van zon, wind en ladingen zand in het gezicht, de zee en de prachtige ver-gezichten op het strand, stappen we weer op de fiets. Natuurlijk nadat we staan te praten met bekenden, want dat is standaard. Er is geen plek waar we geen bekenden tegen komen.
Even kort overleg over de te nemen route en al snel komen we tot een compromis. Door fietsen, genieten en tijd over houden om nog even te kunnen shoppen in Midsland. Goed geregeld. Dat gaan we doen! Nog even een groet aan huisje Erika en wederom het fietspad op. De fietstocht vervolgen. ‘Zullen we anders wat drinken in Heartbreak hotel?’ Leuk idee, mooi vooruitzicht! En zo komen we via Formerum aan Zee, Hoorn, Hoorn aan Zee, en over het ‘heuveltjepad’ aan bij Oosterend aan Zee. Daar zien we het al direct, mega druk. Moeten we dat wel willen? In deze tijd de mega drukte opzoeken. Al snel valt de Nee. Dit gaan we niet doen. We fietsen door.
Met de wind zo in onze rug houden we het nog wel even uit en ook het broodje in de tas kan nog genuttigd worden. Over de Boschplaat komen we uiteindelijk aan bij de ‘Wadkant’. Wat is het hier ook weer mooi. De Waddeneilanden hebben alles. Heel Nederland in een notendop alleen dan nog tien keer mooier.
We fietsen op het fietspad langs het Wad. Het waait hard waardoor het rijden bijna vanzelf gaat. Het is helder en aan de overkant kunnen we de contouren van Harlingen zien. Zelfs wanneer we goed kijken zien we de torens van Leeuwarden liggen. Iets waar ik tijdens de vakanties altijd zo van kon genieten; alles zo dichtbij maar toch veraf omdat je eerst nog 2 uren met de boot over moest. Zo vrij. Ook nu bekruipt dat heerlijke gevoel me. Dit heeft iets magisch. Reden ook dat iedereen vel tegen een tunnel, naar wat voor Waddeneiland dan ook, moet zijn. Hier moet je niet even op zondagmiddag naar toe kunnen rijden. Dit moet iets exclusiefs blijven.
Genoeg gemijmerd, ik knal een paar keer de dijk op om te kijken of we al bijna ter hoogte zijn van Formerum. Hier wil ik namelijk de dijk over om uit te komen bij de Koffiemolen en door te kunnen naar Midsland. Onderweg komen we een prachtig bankje tegen. Nog even genieten van het uitzicht en van een broodje. Naast ons komen vier mensen zitten. Het zijn senioren die hier een week lang op vakantie zijn. Mijn voorland. Wat zou ik het fijn vinden om net als deze mensen de vrijheid te hebben lekker een week op vakantie te gaan naar bijvoorbeeld dit eiland. De man praat honderduit, over zijn vroegere werk maar ook over zijn liefde voor Terschelling. Het is gezellig maar we moeten verder. Wij zijn hier maar een dag…
Nadat we een stukje verder hebben gefietst komt er een man over de dijk, dit moet het punt zijn. En inderdaad, we kunnen hier de dijk over om door de polder, langs de koeien, naar Formerum te komen. Ik maak een foto van de molen, waar mijn ouders, mijn broertje en ik vaak koffie hebben gedronken en uiteindelijk komen we aan in Midsland. Helga zet de fiets neer en loopt direct naar één van de leuke winkeltjes. Het blijkt iets tegen te vallen, jasje voor 400 euro, en daarom stelt Helga al snel voor koffie te gaan drinken op het terras. Een goed idee. Na een zonnig bakje koffie en een bonbon, lopen we door het dorp naar het kerkje. Hier vindt Helga het winkeltje waar ze naar op zoek is Toch nog een prachtig vest in de pocket.
Met het vest in de tas, beginnen we aan het laatste deel van onze fietstocht. Midsland Noord, en zo langs het meertje van Hee, terug naar (West) Terschelling. Wat is dit een fijne dag.
Nadat we de fietsen weer hebben ingeleverd, lopen we langs een aantal winkeltjes die Helga graag wil bezoeken, door naar het terras, midden in het dorp. Daar nemen we een heerlijk glas wijn en voor mij een echt terschellings biertje; proost op een heerlijke dag, proost op Terschelling!
Helaas komt daarna het onvermijdelijke, de terugreis. Met Helga in de boot, en ik op het dek van de boot, vertrekt de, drie keer toeterende, ‘Friesland’. Ik kan dat niet, ik moet dat verdriet even voelen. Dat is niet aan Helga, die begrijpt daar geen snars van. Ik moet dat afscheid van Terschelling, voor misschien weer een jaar, voelen. Mijn hersenen moeten dat hele riedeltje weer even af. Ook zo’n gekke tik. Alsof je de hele fietstocht moet analyseren. Alsof je het besef moet opzoeken dat je hier waarschijnlijk voorlopig niet weer komt. Dat gevoel van blijheid vermengd met verdriet moet even passeren. Dat duurt zo’n 20 minuten en ongeveer 50 foto’s, waarvan ik er honderden heb, en dan is’t klaar. Dan kan ik naar binnen en kan ik werken aan de transitie terug naar het dagelijkse leven. Wanneer we aankomen in Harlingen is het klaar. Ik ben er weer!
Tijd voor nog een lekker soepje, een blik op de ondergaande zon en de vertrekkende boot ‘Terug naar Terschelling’ en dan zit de dag erop. Tijdens de wandeltocht terug naar de auto nog één keer dat gevoel; wat als ik mee terug mag voor een week vakantie op Terschelling? En dan is het echt klaar! Ophouden te janken, we hebben een prachtige dag gehad. Op houden te zeuren. En dat lukt, ‘Wat was het weer prachtig!’
Wil je wonen op Terschelling? Nee, ik wil dit gewoon keer op keer meemaken! Proost!
