Al een week heb ik last van mijn rechterzij. In eerste instantie dacht ik dat het een logisch gevolg was van de zoveelste start met hardlopen. Ik had me nl laten verleiden tot een aantal pittige oefeningen en dito trainingen met een stijfheidsreactie als herinnering. Maar een stijfheidsreactie gaat na een aantal dagen weer weg en dat was nu niet het geval.
Daarom, na een dikke week toch maar eens bellen met de huisarts voor een afspraak. Na 10 keer het bandje gehoord te hebben dat het wel erg druk was aan de lijn, kreeg ik de assistent er voor. ‘Hallo, wat kan ik voor u doen?’ Ik vertel haar dat ik graag een afspraak wil maken. De gebruikelijke vragen worden doorgenomen en uiteindelijk komen de onvermijdelijke vragen: ‘Bent u verkouden, hoest u, moet u niezen, heeft u koorts?’ En ik weet wat dat betekent; als dat zo is, dan ben ik niet welkom.
Ik weet niet wat me op dat moment bezielde maar met mijn stomme kop zei ik: ‘Nou, verkouden, dat niet, maar ik kuchte vanmorgen wel en heb mijn neus ook gesnoten, maar dat is normaal voor me in deze tijd’. Ik hoorde het mezelf zeggen en kon mezelf wel een schop verkopen. Wie zegt dat nou. De dame houdt zich natuurlijk aan de procedure. En ja hoor, ik was niet welkom!! Sukkel! Daar gaan we al. Ik kreeg haar nog zo ver dat ze ging overleggen maar ook daaruit kwam dat ik niet welkom was. Gelukkig kwam ze met een mooie oplossing; de huisarts zou me in de middag terug bellen.
En dat geschiedde. Net na schooltijd belde mijn huisarts en ik deed mijn verhaal. Hij liep het, alsof hij een gebruiksaanwijzing bij zich had, allemaal na met de conclusie dat ik toch maar even langs moest komen in het corona spreekuur. Mondkapje voor graag en wanneer je aan de beurt bent bel ik je en mag je via de achter ingang binnenkomen. En daar stond mijn huisarts; helemaal ingepakt. Of ik de deuren niet wilde aanraken. Allemaal omdat een stemmetje in mij het zo nodig vond eerlijk te zijn. De huisarts wilde graag dat ik de volgende dag bloedonderzoek liet doen en samen met hem nam ik even de strategie door.
Vanmorgen ben ik dus wezen bloedprikken. Ik roggelde en kuchte als vanouds maar in de auto naar het ziekenhuis had ik besloten dat dat al weer volledig weg was. En denk je dat ik wat verteld heb aan de alleraardigste assistente daar?… Met mijn mondkapje en mijn glimmendste glimoogjes op liep ik door; vriendelijk groetend. Eerlijkheid duurt het langst maar nu werd het een leugentje om bestwil. Ik wil namelijk heel graag weten waar ik last van heb. Daar graag de focus even op inplaats van die onvermijdelijke maar oh zo logische corona-focus…