In een eerder stuk schreef ik dat ik in deze tijd van het jaar altijd verkouden ben. Neusverkoudheid, last van de keel, kuchen en benauwdheid, het komt allemaal langs. Het is dan ook niet verwonderlijk dat dit ook nu weer de kop op stak. Van lichte benauwdheid naar een vervelende kriebelhoest. Heel vervelend.

Maar dubbel vervelend omdat je op dit moment bij een hoestaanval direct wordt aangekeken met een afkeurende of venijnige blik. Ik roep tegenwoordig zelfs al: “Sorry, geen corona.” Maar is dat zo? Heel eerlijk, ik snap die blikken ook nog wel. Ik kan het wel roepen maar wie zegt dat dit waar is. Het maakt mensen onzeker maar zeker ook mijzelf.

En dan heb ik ook nog een beroep waarin ik met mensen werk. Jonge mensen, maar niemand kan mij zeggen dat kinderen op de basisschool niet besmet zijn. Misschien zijn het zelfs wel de sluipschutters van onze maatschappij als het gaat om corona. Geen symptomen maar wel kunnen doorgeven. Ik ben zeker geen complotdenker en hecht waarde aan een goede onderbouwing maar onzekerheid voedt het wel.

Voorzichtigheid als het gaat om bezoekjes aan mijn ouders, aan andere oudere mensen. Het moet niet zo zijn dat ik de oorzaak ben van een besmetting. Doodziek wordt je ervan. Alleen de stress maakt je al ziek.

Daarom ook schoot het deze week meerdere malen door mijn hoofd, ik moet mezelf laten testen. Mijn verantwoording nemen om uit te sluiten dat deze ‘normale’ verkoudheid geen corona is. Maar ja, dan moet je thuisblijven. Testen en thuis wachten totdat je de uitslag hebt. En daar zit het probleem. Geen invallers, mijn andere collega’s extra belasten of mijn klas naar huis zodat meester kan horen dat hij ‘gewoon’ verkouden is. Wat een gedoe.

Maar ja, wat nu als ik het wel heb? Dan blijf ik lopen en besmet ik veel anderen omdat ik het niet serieus heb genomen. Zeg ik wel dat ik gewoon verkouden ben maar is de oorzaak gewoon corona. Het maakt me zo onzeker. Adviezen over testen of niet lopen uiteen en ook dat klopt. Dat is precies wat er in mijn hoofd gebeurd.

Dit weekend, na een benauwde nacht, wist ik het zeker. Het voelde als een punt waarin ik het niet meer mocht uitstellen. Toen ik beneden kwam kort overleg, en toen bellen. Dan maar een dag thuis, misschien een week thuis, maar dan was het helder. Als onderwijzer heb ik een spoednummer wat ik in de tweede poging te pakken kreeg. Wat is uw brincode, bent u leerkracht, waar woont u, kunt u met de auto komen, is IJlst ver bij u vandaan? Heeft u een brief van uw directeur? Shit die ligt nog op school, is een loonstrook ook goed? En toen om kwart voor 10 de vraag: “Kunt u 9 over 10 in IJlst zijn? Dan neem ik nog even snel een paar stappen met u door.” Ik antwoordde: “Als u het oke vindt dat ik me tijdens het gesprek omkleed en in de auto ga zitten moet het lukken.”

En zo zat ik om 5 voor 10 in de auto en werd ik om 5 over 10 getest. Hier houd ik van. Geen moeilijkdoenerij over de brief die ik niet had maar gewoon vertrouwen. Ik geloof u op uw blauwe ogen… Met de mededeling dat de uitslag vandaag nog beschikbaar zou zijn keerde ik huiswaarts. Een dagje thuis zitten en lekker even wandelen werd de invulling van de zondag. Geen probleem.

Om half 9 wist ik het, negatief! Voor mij alleen maar positief! Even de zekerheid en ook de bevrijding dat ik al die mensen de afgelopen week niet had kunnen besmetten. Wat is het ook een gekke tijd, dat niet alleen het virus maar ook de stress er omheen je gewoon ziek maakt.

Is er al een pilletje beschikbaar?