Mensen struikelen over elkaar heen om foto’s te maken, te roepen dat het zo geweldig mooi is en was, en posten alles de hele dag door op de sociaal media. Ik heb nog geen één verhaal gelezen waarbij het allemaal wat tegenviel. En ik snap dat. Schaatsen is super leuk en het weer was daarbij ook nog eens mild wat het nog mooier maakte.

Daarbij, op FB en Insta schrijf je alleen de prachtige dingen. Schrijf je dat wat je zelf in de etalage zet. Ook ik ben daar niet vreemd van. Het was de reden om 6 jaar geleden te stoppen met FB. Ik wilde niet kijken naar die topverhalen terwijl ik wel wist dat het binnen de muren van het huis helemaal niet zo goed ging. Ook bij mij niet. Nu heb ik weer FB en ook Insta, ik kan er waarschijnlijk beter tegen.

Toch voel ik niet direct de behoefte om naast al die duizenden foto’s mijn foto’s te plaatsen. Ik heb geschaatst en ja, ook genoten maar daarnaast heb ik de mindere dingen van het schaatsen mee gemaakt. Erg? Nee , absoluut niet. Maar niet iets waar op FB over wordt gesproken.

Vrijdag en zaterdag ben ik afwisselend met de één en met de andere dochter wezen schaatsen. Met Romy op vrijdag in de namiddag naar het ijs in de naburige wijk Duinterpen geweest. Een leuke plek waar het smoordruk was maar waarbij het schaatsen nog niet heel goed lukte. Pas achter de huizen werd het mooi. Daar kon je wel redelijk schaatsen. Even een prachtig plaatje gemaakt met zijn tweeën en na een dik uur en een pittige valpartij er weer af. De start was gemaakt en ik kon het nog steeds.

Een prachtige plek trouwens voor jongeren. Zo logisch. Kratten bier, sterke drank en complete geluidsinstallaties werden naar het ijs vervoerd. Het werd een prachtig weerzien. Eindelijk was er een beetje ruimte om elkaar na lange tijd te ontmoeten. Dat menigéén dronken werd en om elkaar heen ging hangen en er vast een aantal jongeren elkaar hebben besmet, mocht de pret niet drukken. Het was een bevrijding en daar hoort schijnbaar enig risico bij. Ik snapte dat.

Zaterdag wilde ik even schaatsen op een plek waar het ijs prachtig was. Charlotte gaf aan dat Carolien aan het schaatsen was in de haven van Sint Nicolaasga. Dus wij in de auto en op naar Sint Nic. Nou inderdaad, niks te veel gezegd. Een prachtig stukje ijs, rustig en met geweldig weer. Dè plek om te schaatsen. Na anderhalf uur hadden we het gezien en gingen we terug naar huis. Met een voldaan gevoel en klaar voor morgen, de laatste dag zo lieten de voorspellingen zien.

De kriebels maakten dat ik zondag al vroeg wakker was. Die zelfde kriebels die ik vroeger ook had. De drang om niks te hoeven missen en alles te willen zien vanaf het ijs. Een probleem, ik beweeg niet zo makkelijk meer als vroeger. Vanuit mijn slaapkamer hoor ik de wind gieren om het huis. Lekker schaatsweertje.

Samen met Romy en Erwin lopen we om half 12 richting de Geeuw om de schaatsen onder te binden. Eerst even naar de waterpoort om de zo nodige foto’s te maken. Wat een gezelligheid. Het leek wel één grote reunie. Iedereen was hartelijk en begroette elkaar alsof we jaren binnen hadden gezeten. Eigenlijk was dit waarom ik het schaatsen altijd zo leuk vind. Maar goed, iets in mij, waarschijnlijk die onrust, zei me dat ik een tochtje moest maken. en daarom actie…

Romy bleef op de Geeuw en dacht erover om even naar IJlst te schaatsen en weer terug. Omdat Erwin geen echte schaatser is zou dat wel even duren en dus besloot ik alvast te gaan. Doel; Heeg. Met veel bravour deelde ik dit Romy mede. “Ik ga eventjes naar Heeg. Ik zie jullie zo wel weer.” En zo geschiede.

Een dame die achter me reed herhaalde nog even wat ik zei. Eventjes naar Heeg is niet heel makkelijk hoor. Het waait hard! Geen probleem zei ik nog. Komt helemaal goed. En dus deed ik mijn handjes op de rug, probeerde mijn voeten steeds goed in te zetten en daverde naar IJlst toe. Daar waren de dag ervoor 10 mensen tegelijkertijd door het ijs gekrakt wat betekende dat ik al ver voor de brug van het ijs af moest om te klúnen. Geen probleem, hoezen mee en energie zat…

Net na IJlst voelde ik de wind. Jeetje dit was niet best. Wat een pittig windje. Gelukkig leek het ijs goed. Leek, want toen ik honderd meter gereden had bleek dat niet geheel waar te zijn. Althans niet aan de rechterkant. Ontzettend veel sneeuwijs en regelmatig hoopjes poep maakte dat ik in korte tijd twee keer hard onderuit ging. Oei, dat vallen gaat niet zo makkelijk meer. Tijdens mijn tocht naar Osingahuizen moest ik mezelf zo’n drie keer aanmoedigen door te gaan. Bijna was ik teruggekeerd omdat ik mezelf voorhield dat het leuk moest blijven. Toch bereikte ik na dik 20 minuten Osingahuizen. Wederom klúnen. Toen ik net van het ijs af was kwam ik Gerrit tegen. Hé Paulus! Na even een kort gesprek, we hadden elkaar veel te lang niet gezien, en het advies op zak niet de eerste afslag naar Heeg te nemen, stapte ik het ijs weer op. Wederom deed de harde wind zijn ding en werd het nog een barre tocht voor me naar Heeg. Omdat ik het wel genoeg vond besloot ik toch de eerste afslag naar Heeg te nemen. Hoe slecht kon het ijs zijn dan…

Nou, HEEL slecht. Met nog een valpartij stond ik inmiddels bijna met de binnenkant van mijn schoenen op het ijs. Ik begreep waarom het hier zo rustig was. Met de tong op mijn schaatsen kwam ik ploeterend aan in het dorp… Gehaald!

Nu kon de terugweg beginnen. Met de wind in de rug besloot ik Gerrits raad ter harte te nemen. Had ik dat maar eerder gedaan. Een prachtig stukje ijs terug naar Osingahuizen. Snel kluunde ik de weg over en binnen 10 minuten was ik terug in IJlst. Wat geweldig! In IJlst aangekomen moest ik nog eerder van het ijs af. De dooi eiste zijn tol. Op de Geeuw kwam ik vele bekende weer tegen. In mijn hoofd werd de tocht naar Heeg inmiddels heroisch. De Geeuw werd een snelle rit naar mijn schoenen. Op de kant aangekomen kon ik zonder veel problemen mijn schaatsen uit doen. Geen bevriezing geen kou. Thuis aangekomen voelde ik hoe beurs mijn kont was. Daarbij speelde ook mijn hamstring weer pijnlijk op.

Na een bankhang-partij en een douchesessie van zeker 20 minuten ging ik definitief onderuit op de bank. Elke beweging deed pijn. Morgen gaat het dooien, jammer…

Het schaatsfeest zit erop. In mijn hand de mobiel. Ik open Facebook en zie de meest prachtige foto’s en verhalen… Zal ik ook posten? Wat voegt het toe? Niks!