Als jonge kerel heb ik fanatiek aan atletiek gedaan. In het begin zeer recreatief maar gaande weg werd alles steeds serieuzer. Ik hield ervan om lekker te trainen en toen alles ook nog eens vooruit ging besloot ik gericht te gaan trainen in dat waar ik goed in was; hardlopen.

En zo kwam het dat mijn vader schema’s ging maken om elke dag te werken aan vooruitgang. Afgemeten stappen vooruit. Elke dag weer op de atletiekbaan of op de weg in en om Sneek. Elke dag wist ik precies wat ik moest doen en waar ik het voor deed. De eindstreep van dit harde trainen en offers leveren zat m vaak in een belangrijke wedstrijd. Een kampioenschap of een recordwedstrijd. De datum was al maanden van te voren bekend.

Het hebben van doelen is fijn en ook het hebben van duidelijkheid wanneer de doelen behaald moesten zijn maakte alles overzichtelijk en behapbaar. Ik kende de afstand en de doelstelling. Waar ik slecht tegen kon waren trainingen die niet vast stonden. Naast trainen bij mijn vader heb ik namelijk ook nog bij een andere trainer getraind. Schema’s werden wel gemaakt maar soms werd er van afgeweken. Ook waren er trainingen waarbij we 6×1000 meter moesten doen. Afgemeten zou je zeggen maar niks was minder waar. Aan het eind stond Sieb (Hoekstra) te roepen dat ik door moest. Niks finish maar doooorrrr, door doorrrrr. Wat er dan in je lichaam en in je hoofd gebeurt is bijna niet te beschrijven… Alles werkt tegen, de energietank lijkt leeg te zijn, mijn hoofd ging protesteren, mijn armen en benen hadden minder coördinatie, en ik werd steeds chagrijniger. Boos, mopperend, op het randje van opgeven… Misschien zat ik tijdens deze training wel op het randje van complotdenken… 🙂 Het scheen ergens goed voor te zijn geweest. Ik weet nog steeds niet waarvoor… Om deze huidige tijd aan te kunnen?

Mijn trainer heeft op dat moment vast een kreet gebruikt als: Hou fol, hou moëd, komt goëd. Die kreet begrijp ik. Een aanmoedigende kreet die me naar de verlegde finish bracht. Die finish die er wel was. Een perspectief die hij had gegeven en die met een uiterste krachtsinspanning gehaald kon worden.

Maar wat nu als hij dat geroepen had maar die finish was wederom verlegd? En wederom? Had ik afgehaakt? Had ik opgegeven? Aanpassingen gedaan? Was ik nog bozer geworden? Was ik boos naar hem toegelopen en gevraagd om duidelijkheid?

Hou fol, hou moëd, komt goëd was waarschijnlijk niet genoeg geweest. En toch gebeurt hetzelfde principe weer in mijn hoofd. Niet te vergelijken met dat simpele traininkje maar deze tijd vraagt wel hetzelfde. De eindstreep wordt verlegd, één keer, twee keer en wie weet hoe vaak nog. En alles in mij vraagt om een schema. Duidelijkheid, perspectief, een duidelijke route…

Laat ik wel wezen, ik heb vergeleken met heel veel mensen niks te klagen. Ben aan het werk, heb vast inkomen, heb voldoende vrijheden, en kan mijn creativiteit goed inzetten om er een prima tijd van te maken. Maar je zal maar aan het zwemmen zijn, je zal maar merken dat de energie wegvloeit, dat het water steeds hoger komt te staan en dat de boeien die je moeten redden steeds weg worden gehaald en dat de finish steeds weer verplaatst wordt. Dan kunnen er nog zoveel mensen “Hou fol, hou moëd, komt goëd!” roepen; jij verzuipt. Misschien met een beetje perspectief haal je nog net de finish…