Een bizarre weersontwikkeling maakte dit jaar de voorjaarsvakantie wel heel bijzonder…
Een kleine week na het fantastische schaatsweekend sloeg het weer, enigszins verontrustend, om. Toch was het erg welkom. De temperaturen liepen op naar bijna 20 graden en dat in de vakantie. Het werd een vakantie die ik niet snel zal vergeten.
De zondag werd de eerste prachtige dag. Een dag om vroeg op te staan. Een dag om te genieten van de heerlijke eerste voorjaarsstralen. En daarom gingen we richting Harlingen om over de pier en door de stad te wandelen. In de verte zagen we Terschelling liggen. Wat zou het daar nu mooi zijn. ‘Ommetje’ gaf ons weer de nodige hersenpunten.
Maandag werd een klusjesdag, maar dinsdag gingen we weer lekker op pad. ’s Morgens naar Daphne om hun nieuwe huisje te bewonderen en ’s middags naar Callantsoog. Wandelen aan het strand. Daar waren we niet de enigen. Het werd al snel druk en daarom hebben we een aardig stuk gelopen. De harde wind en het nog erg koude water zorgden ervoor dat het quick niet heel hoog opliep maar het mocht de pret niet drukken. Wat deed dit goed! Samen genieten van de geuren en kleuren van het strand. Op de terugweg naar de auto en snackpakket to Go genuttigd en toen nog een mooi stukje langs de kust gereden. Via St Maarten aan Zee, Petten, Schoorl, Bergen en Egmond aan Zee kwamen we in Alkmaar. Vandaar uit in de drukte terecht gekomen en uiteindelijk na enig oponthoud teruggereden naar Sneek. Een prachtige dag.
Helaas moest Helga woensdag weer werken maar voor mij een uitgelezen mogelijkheid om eindelijk weer eens met mijn vader op pad te gaan. Voor mijn moeder is door de beroerte het lastig om te fietsen. Dit betekent dat mijn vader geen fietstochten meer kan maken omdat dit met z’n 81 jaar wel enig risico met zich meebrengt. Toch vindt hij dit nog steeds prachtig om te doen. Tegen anderen zegt hij rustig dat het hem nog wel lukt om tochten van 100 km te fietsen…
Daarom spraken we af om 13 uur te vertrekken en lekker te gaan fietsen. Een vader zoon moment. Toen ik aankwam zat hij al klaar en kwam direct naar buiten direct mededelend de uitgedachte fietstocht. Wat vond ik dit toch mooi, zo mijn vader. Dit deed hij vroeger al en er is niks veranderd. Via IJsbrechtum fietsten we naar Scharnegoutum, hij wilde graag eens zien waar Helga haar ouders wonen. Daar even aangebeld en natuurlijk waren we welkom voor een bakje koffie. Twee mannen op de praatstoel met al hun ervaringen op tafel… Prachtig!
Toch kon dit bezoek geen uren duren; we waren immers ‘on a mission’. Dus na een drie kwartier pakten we ons weer goed in, het was minder warm dan voorspeld, en vervolgden we onze tocht. Langs de Zwette. Wat was dit een leuk fietspad. Nog nooit geweest maar zeer de moeite waard. Via Boazum, naar Oosterwierum en door naar Reduzem. Daar was het gebeurd met de meewind.
We kwamen erachter dat het windje pittig was en nu moesten we nog helemaal terug. De zadelpijn bij beiden verraadde dat we dit te weinig doen. Nog een reden dus om dit regelmatig te herhalen. Via Irnsum kwamen we bij een bankje aan. De nood was hoog om even te rusten maar dit bankje haalde de ’toets der uitrusten’ niet omdat we eerst acrobatische handelingen moesten verrichten om überhaupt te kunnen zitten. Ook daarna moesten we nog stevige arbeid doen om te kunnen blijven zitten. Ongeschikt dus en daarom maar weer op de fiets (potdomme). Na een stuk langs het Prinses Margriet kanaal kwamen we aan bij de Sneker Hof en alsof het zo moest zijn, op één van de mooiste plekken van de route, was een picknick bank onbezet. Pick in!
Uit mijn tas toverde ik een thermoskan met chocolademelk en voor ieder een gevulde koek. Er verscheen een prachtige glimlach op het gezicht van mijn vader; wat een verrassing! Je zag dat hij daar wel even aan toe was. Tsja, wat wil je, 81 jaar en al een tijd niet meer zo’n afstand gefietst, dan kun je wel wat aanvulling gebruiken. We bleven er 20 minuten zitten, ondertussen even videobellend met mijn moeder om een update te geven van de actuele locatie. Hij vond het prachtig.
Uiteindelijk stapten we op de fiets voor onze laatste etappe, een prachtige tocht langs het Sneekermeer. Veel was onderwater gezet en dat maakte het gebied alleen maar mooier. We genoten vol op van de natuur, de prachtige luchten en de enthousiaste verhalen van elkaar, want praten bleven we…
Na drieënhalf uur waren we moe maar voldaan weer terug op de Molenkrite. Wat een top middag! Ik besloot weer eens een zeldzame post te doen op Facebook om mijn bijzondere ervaring te delen. Ik bleek niet de enige te zijn die dit bijzonder vond…
De volgende dag, donderdag, heb ik me voorbereid op de komende week; de nieuwe week op school. Zo kon ik me een rustig weekend veroorloven waarin ik ook nog eens jarig ben en waarin ik nog iets leuks kon doen met Charlotte en Romy.
De plannen werden gemaakt, bijgesteld en iets afgezwakt waardoor we op vrijdag toch naar het water reden maar ietsje dichterbij: Harlingen. Zo gaat dat altijd bij ons. Niet erg dus want reden om iets te gaan doen is gezellig samen zijn en het werd wederom weer super leuk. Natuurlijk hielden we ons aan de Coronaregels en dus liepen we anderhalve meter van elkaar door Harlingen.😁
Onderweg genietend van de ‘koffie-to-go’ in de haven waar het zonnetje in ons gezicht scheen en we uitzicht hadden op de boten en de Waddenzee. Wat wil je nog meer. Na terugkomst bij de auto zijn we nog even doorgereden naar de Lidl voor onze broodnodige boodschapjes; het was namelijk patatdag! Met de kaassoufflé, de kipnuggets en de patat op schoot keken we naar Flikken Maastricht en een klein stukje ’the Voice of Holland’ waarna we moe maar voldaan ons bed in stapten. Wat een topweek was dit. Één om niet te vergeten!
