De geur van voorjaar is misschien wat moeilijk te beschrijven omdat het een gekke mengelmoes is van uitgereden strond en uitlopende grassen en bloemen, waar ik ook nog eens enorm allergisch voor ben; toch geeft het een gelukzalig gevoel. Een gevoel dat euforie brengt, dat maakt dat ik geniet van alles om mij heen. Dat mijn humeur opkrikt en zorgt voor een boost. Dat alles doet deze tijd. De mooiste tijd van het jaar.
Al weken kies ik er daarom voor om, wanneer het een beetje kan qua afspraken, op de fiets naar Heeg te gaan. In het begin met de oordopjes in maar door een tip daarna elke keer zonder. “Wees in het hier en nu, luister en ruik en geniet van alles om je heen!” En het is bijzonder. Het lukt me soms om het denken te parkeren en echt te genieten. Te verwonderen over dat wat ik in de snelheid van mijn leven soms over het hoofd zie, wat zo onbelangrijk lijkt te zijn. In dat kleine half uur, in het decor van de landerijen van de Súdwesthoek, komt dat naar voren. Primair in al zijn hevigheid.
En de verwondering maakt zich van mij meester wanneer ik zomaar in de berm een compleet bos bloemen zie staan. Fris, plomp verloren, als enig bosje op dat moment in de wijde omgeving. De narcis, mijn allermooiste bloem, heeft daar afgesproken met een groep andere narcissen om het langs razende verkeer uit te zwaaien. Ik rem, stap af, zet mijn fiets op de standaard en maak een foto. Ik wil het moment van geluk vangen. Maar dat laat zich niet vangen. Die combinatie van de geur, het dauw over het weiland, de zachte bries en het lichte zonnetje zijn niet te vangen op één simpele foto. Die energie neem ik mee in mijn hoofd en ga ik vandaag voelen.
Wanneer ik ’s middags thuis kom staat er een bos narcissen in de vaas. Het is prachtig maar haalt het niet bij de ochtendstond-ervaring. Toch doet het wat met me. Het gevoel van vanmorgen komt even terug. Ik mijmer weg naar het gevoel en realiseer me, hoe sentimenteel zweverig het misschien ook klinkt, dat het hier om draait. Het is bijna met geen pen te beschrijven en voor geen geld te koop, toch onbetaalbaar. Wat zou het mooi zijn wanneer vele mensen dit, net als ik, zouden ervaren. Het simpele, wat wordt verheven tot het onbetaalbare. Omdat het een ervaring geeft die niet vanzelfsprekend is.
Ik word wakker en ervaar het hier en nu. De tv laat me een andere realiteit zien. Het verdriet en de immense pijn van oorlog en ontheemding. Het verlies van dierbaren en het dierbare, het verwoestte Marioepol… Er biggelt een traan over mijn wangen. Konden die bevriende narcissen, die zwaaiend door de wind de voorbij razende mensen een vleugje hoop en geluk brengen, die mensen maar bereiken. Al was het maar voor één seconde….
