Al 48 jaar ben ik lid van mijn club. Als jongentje van 4 jaar mocht ik samen met mijn vader, achter op de fiets, mee naar de sporthal waar hij training gaf. Ik vond het zo enorm leuk dat mijn ouders me uiteindelijk inschreven als mini pupil. Ik mocht nu ‘officieel’ mee om te trainen. Zelfs nu kan ik me dat nog herinneren. De C-Kanhal, de sporthal waar het allemaal elke donderdag gebeurde. En dinsdagavond, bij gebrek aan oppas, mocht ik kijken bij het ’trim-uurtje’ waar later ook mijn moeder aan meedeed. Lekker boeiend zul je misschien denken, maar hier is wel de liefde voor de club begonnen. Ik voelde me thuis, thuis bij de mensen, thuis bij de sport, thuis bij deze club!
En nu na al deze jaren kijk ik terug en word ik oud. Al enige tijd word ik gezien als de lopende clubhistoricus omdat ik me heel veel van een deel van de 75 jaar kan herinneren. Ik ken de mensen, ken de vele verhuizingen, het lief maar ook het leed. En juist dat maakt dat ik me zo verbonden voel. Ik ben gaan houden van alles wat deze club zo bijzonder maakt.
Afgelopen maandag, bij een speciale ledenvergadering, startte de voorzitter zijn betoog. Aanvankelijk had ik nog niet in de gaten waar dit naar toe ging maar toen hij de mensen wees op het lange lidmaatschap wist ik dat het over mij ging. Arthur Poelman, de voorzitter, sloot zijn opsomming af met de zin dat het bestuur had besloten Paul Clement het erelidmaatschap toe te kennen! Wat bijzonder en wat een eer! Mijn club, nu definitief voor het leven verbonden.
En laat ik duidelijk zijn, een vereniging ben je met zijn allen. Niemand is daarin onmisbaar of heeft een aparte status. Juist niet bij onze vereniging. Doe maar gewoon, dat is bijzonder! Maar misschien is dat het wel wat mij zo trots maakt. Ik mag daar deel van uit maken en me erelid noemen omdat ik heb laten zien dat echte clubliefde bestaat, hoe mooi is dat.
Thuis aangekomen stapte ik direct mijn bed in. Morgen weer een werkdag voor de boeg maar slapen ‘ho-maar’. De talloze trainingen, nationale kampioenschappen, Nederlandse jeugd, de organisatie van baanwedstrijden, wegwedstrijden, trainingen als trainer bij de pupillen, junioren en later senioren, de avonden op de jury trap, met bordjes in het veld bij het speerwerpen, de geschiedenis van pupil, junior, senior en veteraan/master, alles kwam langs. Een film met mooie mensen zonder hoofdrollen, speelde in mijn hoofd af. AV Horror, the movie. Na de aftiteling viel ik moe maar zeer voldaan in slaap.
