Ik fiets op de Oppenhuizerweg en zie daar zo’n prachtige dixie staan pal naast de drukke rotonde. Het is smoordruk. Auto’s rijden af en aan, bussen die hun plek moeten vinden, fietsers die tussendoor flitsen. Irritaties, getoeter, minuten lang vast staan, wachten op de brug of voor het zebrapad… Het gebeurt er.
En dan moet je vreselijk kakken. Druk met de werkzaamheden maar scheetjes verraden dat je zo echt voor een grotere boodschap moet. Je houdt het niet meer en er is geen andere uitweg dan je over te geven aan de aandrang. Het oranje hokje van 2 meter hoog roept je… ,’Kom maar hier!’
En daar zit je. Lucht maakt er een waar concert van maar niemand hoort je. Je kunt ongegeneerd de boel laten gaan. Je pakt je rust. Buiten is het smoordruk. Auto’s rijden af en aan, bussen die hun plek moeten vinden, fietsers die tussendoor flitsen. Irritaties, getoeter, minuten lang vast staan, wachten op de brug of voor het zebrapad… En temidden van al dit geweld zit iemand te kakken…
Het maakte me zo blij. Met een glimlach van oor tot oor reed ik verder… Waarom valt mij dit op…
