In het vorige blogje beschreef ik al dat onze vlucht geannuleerd was. Balen omdat we graag voor de start van de Sneekweek thuis wilden zijn maar er zijn ergere dingen, dat bleek…
Al snel kregen we een alternatief aangeboden; vliegen om 20.00 uur ook op vrijdag, maar dan vanaf Palermo. Dit betekende drie en half uur in de (taxi)bus en daarna inchecken, boarden en vliegen.
Groot voordeel; we konden gewoon slapen, ontbijten, nog even zwemmen, douchen en de bus in. We probeerden er de lol van in te zien en zo zaten we, samen met nog een stel, om 14 uur in een prachtig taxibusje met uitstekende airco.
De chauffeur reed alsof zijn leven er vanaf hing en met enige zweet op de rug bereikten we de luchthaven van Palermo. Aangezien we al hadden ingecheckt en zelfs priority hadden, hoefden we niet in de rij en konden we regelrecht door naar de gate. Door de schaarse raampjes konden we al wel zien dat het weer was omgeslagen. Het was weliswaar donker maar de lichtjes aan de overkant op de berg waren lastig te zien.
De grondstewardess liet ons toch boarden omdat de vlucht nog steeds geboekt stond en er geen andere info was. Ik had inmiddels de app ‘Flightradar24’ erbij gepakt en daar zag ik dat onze vlucht net had besloten af te buigen en te landen op Napels. Geen Palermo dus…
Na enige tijd kwam ook de grondstewardess al weer om ons te vragen en paar stappen achteruit te doen. Het onweer was heftig. Uiteindelijk mochten we terug naar de vertrekhal omdat de vlucht was uitgesteld. Ik wist inmiddels al dat het vliegtuig helemaal niet op Palermo was en dat het hoogst twijfelachtig was dat wij vanavond nog gingen vliegen. Het was duidelijk dat we aan het lijntje werden gehouden en dat er tijd gewonnen werd want uiteindelijk kwam het bericht dat de vlucht was geannuleerd. Vlucht nummer 2…
We mochten ons melden bij balie 35 en daar zouden dingen geregeld worden. ‘Lopen’ riep ik, met de ervaring die we van eerdere vakanties hadden. In volle sprint kwamen we als eerste aan bij de balie. We meldden ons met onze ID’s en kregen te horen dat het ongeveer 20 minuten zou duren alvorens we naar een hotel werden gebracht.
De 20 minuten werd een uur, werd twee uur, en steeds meer mensen werden ongeduldig en boekten zelf. Na drie uren waren we nog met zijn achten over. Na herhaaldelijk vragen kregen we te horen dat we over 10 minuten weg konden… Het was inmiddels 2 uur ’s nachts! Wat een chaos. Om kwart voor 3 kwamen we aan bij een hotel waarvan we de omgeving niet konden zien. De ontvangst was oke en we werden naar de kamer gebracht. Dat was schrikken; het leek wel een kamer uit een Oostblok hotel. Zo sober… Behoorlijk gestrest probeerde ik te gaan slapen. Onbegonnen werk. De adrenaline was nog lang niet mijn lichaam uit en ook de onzekerheid over hoe verder maakte me niet rustiger. Verzoend met de onrust probeerden we ’s ochtends contact te krijgen met Transavia en Tui. Diverse ‘van het kastje naar de muur’ telefoontjes brachten niet veel helderheid. Kortom RUR, redt uw reet! We besloten te gaan ontbijten en kwamen er toen achter dat we gestrand waren in een prachtig hotel in een hele mooie omgeving. Voor mij was het genieten alleen over… Dat lukte niet meer.
Na het ontbijt zochten we contact met TUI Sneek. Daar hoorden we dat er waarschijnlijk weinig voor ons werd geregeld. De helpdesk was geen echte hulp maar meer een doorgeefdesk waar mensen aangehoord worden en zoals in ons geval weg gestuurd worden met een kluitje in het riet. De Sneeker meneer adviseerde ons om zelf een ticket te zoeken en te boeken. Wachten op actie vanuit Transavia of TUI zou wel eens ijdele hoop kunnen zijn.
Daarom zaten we samen met nog een stel te speuren naar tickets. Er kwamen verschillende mogelijkheden voorbij, allen met een tussenstop. Het andere stel kwam erachter dat het boeken voor hun op problemen zou stuiten ivm de vergoeding. Zij hadden eerder het aanbod van Transavia aangenomen om dinsdagavond terug te vliegen.
Helga kwam op een gegeven moment een aanbieding tegen van ITA airways. Via Rome naar Amsterdam voor een redelijke prijs… Doen! Eén spannende uitdaging; we hadden 1 uur overstaptijd. Mega voordeel; we vlogen al de volgende vroege morgen en zouden om 11 uur in Amsterdam zijn, yes! Na de tickets geboekt te hebben was het tijd om ons over te geven aan de extra verkregen tijd op Sicilië. Het dorp waarin we verbleven bleek een waar jetset oord te zijn waar alles erop gericht was de toerist te vermaken. Samen met het andere stel liepen we langs de boulevard naar een chique tot restaurant omgebouwd badhuis. We besloten er te lunchen.
Alles zal zeer goed geweest zijn en het eten zag er ook echt fantastisch uit, voor mij was alles erop gericht om zo snel mogelijk deze dag door te komen om de volgende dag naar huis te kunnen. Ik kreeg geen hap door mijn keel en over alles wat ik deed hing een dikke waas. Ik was er klaar mee! Mijn geestelijke gesteldheid zag louter apen en beren en voor mij kon dit avontuur niet snel genoeg afgerond zijn. Daarom ook plofte ik ’s middags wederom op mijn bed; te moe om iets te ondernemen, te onrustig om te kunnen slapen.
Tegen de avond liepen we wederom naar beneden om het hotel eens wat beter te bekijken. Het bleek een prachtig hotel te zijn. Drie zwembaden, verschillende terrassen, een prachtig uitzicht vanuit allerlei verschillende plekken, kortom een plek om blij van te worden… Waarom lukt mij dat dan niet? Op één van de mooie terrassen gingen we even zitten. We bestelden een colaatje en genoten van het uitzicht. Helga appte het andere stel en ook zij kwamen naar het terras. We besloten om een eetgelegenheid te zoeken waar we simpel, maar oke, konden eten. Het werd een snackbar-achtige tent waar het eten goed leek te zijn. Niets bleek minder waar. De gerechtjes die besteld waren zagen er niet alleen slecht uit maar waren ook niet te haffelen. Omdat ik totaal geen trek had nam ik een tosti maar zelfs deze was mislukt en kende een kartonachtig middenstuk… Veel van ons eten verdween in de vuilnisbak die naast ons stond. Mijn lichaam functioneerde inmiddels op standje overleven. Geen slaap, geen eten en stress tot de max!
Na het eten liepen we terug naar het hotel. Het was inmiddels 10 uur, tijd om te gaan slapen want om 2 uur moesten we klaar zitten in de lobby om opgehaald te worden door de taxi die ons naar het vliegveld zou brengen. Het slapen werd wederom niks omdat ik doodsbang was me te verslapen. Om kwart voor 2 stonden we in de lobby en checkten we uit. Drie kwartier te vroeg. De taxichauffeur haalde ons op en vanaf dat moment verliep alles volgens het boekje. Op tijd op het vliegveld, op tijd inchecken, op tijd boarden, op tijd vertrekken, op tijd in Rome….
Na de landing op Rome hadden we maar 1 uur om naar de volgende vlucht te kunnen komen. Een uitdaging voor ons omdat het vliegveld enorm is daar. We vroegen aan de steward naar de vertrekgate voor onze vervolgvlucht. Hij vertelde ons dat naar alle waarschijnlijkheid het vliegtuig waar we inzaten door zou vliegen naar Amsterdam. Je moet door de poortjes, checkt uit, loopt om en kunt waarschijnlijk na een half uur direct weer boarden. Dat bleek zo te zijn. Precies op tijd mochten we weer naar binnen en vertrokken we voor onze laatste halte, Schiphol Amsterdam!
In Nederland was het vies weer maar je kon je niet voorstellen hoe blij ik met dit zicht was. De regen maakte me blij! Ik was terug! Om het te vieren dronken we een lekker kop koffie. Toen Rick en Daphne arriveerden liepen we naar de auto, op naar Sneek!
Alle vakantieherinneringen waren naar de achtergrond verschoven en we hebben een week moeten bijkomen van de vakantie naar gelukkig zijn we veilig thuis gekomen. Zoals we al eerder zeiden, er zijn ergere dingen. In het nieuws hoorden we van de rampscenario’s in Noord Italië en Kroatië. Het weer had daar voor complete ontreddering gezorgd. Tsja, dan hebben wij niks gezegd en gaan we volgend jaar gewoon naar Terschelling… Amen!
