Ik was vier toen wij voort eerst naar Terschelling gingen. Mijn ouders hadden een caravan gehuurd van een collega van mijn vader en zo was het zaadje geplant. Terschelling werd ons eiland. In het begin in de caravan op de camping van boer Pals in Midsland Noord, later in huisje Erika in Midsland aan Zee.
Dat huisje werd een voltreffer. Wat een prachtig huis op een prachtige plek. We hoefden maar één duin over en we waren op het strand. Geen wonder dus dat mijn ouders elk jaar bij inlevering van de sleutel direkt al weer boekten voor het jaar daarop. Het huis werd een klein beetje van ons…
Later toen Charlotte en Romy geboren waren kwamen we met zijn allen naar opa en oma in huisje Erika. Opa en oma vonden dat niet alleen leuk, ook wij.
En zo werd Terschelling ons tweede thuis. Een ware verslaving waar we sowieso elk jaar naar toe moesten.
En ook daarom gingen we vandaag naar Terschelling. Terug naar Terschelling…
Om zes uur vanmorgen ging de wekker en maakten we ons klaar voor vertrek. Ieder vanuit zijn eigen huis om uiteindelijk om half 8 te verzamelen op het parkeerterrein bij de Stenen man. Charlotte, Romy en ik liepen daarvandaan naar de vertrekhal om de tickets te kunnen ophalen en om acht uur zaten we op de snelboot. Deze boot bracht ons in minder dan een uur naar de overkant.
Om kwart over negen stonden we bij de fietsverhuur en huurden we met bijbetaling een e-bike. We wilden het hele eiland zien en dat gaat en stuk makkelijker wanneer je ondersteuning hebt. Na een bak koffie bij het ‘Wakend Oog’ ging onze fietstocht van start. Het GPS horloge werd ingedrukt en onze tocht begon door West bij de bakker. Terschelling verlaten zonder Pondskoek kan niet. Dus hup, inkopen en door naar Dodemanskisten.
Na het korte fotomomentje reden we door over het fietspad om de punt die ons uiteindelijk op de Longway bracht. Via de Longway naar Paal 8 en vervolgens weer door de duinen naar Midsland aan zee. Daar beklommen we de duin en zetten we onze fietsen neer. Tijd om “ons” strand op te lopen om naast de strandwachttoren even lekker te kunnen genieten van de golven en het ruime uitzicht. Heerlijk om eindelijk eens tijd voor elkaar te hebben en te kunnen bij praten. Ook fijn om de eerste etappe te kunnen verwerken want na al hadden we last van zadelpijn. Dit beloofde nog wat gezien het programma wat we onszelf hadden opgelegd.
Na het half uurtje strand liepen we terug naar onze fietsen en reden we naar de oprit van het huisje waar we al die jaren met zijn allen hadden gezeten; huisje Erika. We maakten er een foto om deze naar opa en oma te kunnen versturen. Wat vonden ze dat mooi. Na dit fotomomentje, waar er nog een aantal van zouden volgen, reden we door de duinen naar Formerum aan zee. Via de schuur van Staatbosbeheer naar het Hoornse bos en via het hobbelpad door de duinen kwamen we aan bij het Hartbreak-hotel. Jeetje wat was het hier druk. Snel de fietsen neergezet en met stevige pas naar boven om een prachtig plekje te bemachtigen in de zon, uit de wind met uitzicht op het strand. Wat wil je nog meer.
Het werd een heerlijke lunch. Opa en oma kroketten met brood en een welverdiend biertje. Tot dusver was de fietstocht betrekkelijk makkelijk geweest. We hadden natuurlijk e-bikes maar ook de wind had ons tot nu toe niet dwars gezeten. Dat werd nu even anders. De wind was behoorlijk aangetrokken en ik overdrijf niet dat deze inmiddels tot 4, soms 5, was gestegen. Wat een genot dat je dan een e-bike hebt. Onder het mom “we hewwe erfoar betaald” zetten we de ondersteuning op TURBO en reden we achter de dorpjes langs naar Formerum en, langs de weg, uiteindelijk naar Midsland.
Daar liepen we het ons zo bekende dorpje door. Hier haalden we vaak een boek of iets anders om ons te vermaken, haalden we de krant, kochten we bij de bakker appelmeisjes en deden we boodschappen bij de Spar. Midsland is veranderd maar toch haalden we er onze herinneringen op. De Koffiepot was verdwenen maar daarvoor in de plek waren nieuwe horeca-tentjes gekomen. Charlotte wilde hier een pet kopen maar helaas konden we hier niet slagen. Op naar West.
Via Midsland Noord, waar het huisje van Erik te zien was, en het meertje van Hee kwamen we uiteindelijk bij de haven van West Terschelling. We besloten, gezien de staat van ons zadelpijn, door te rijden naar de fietsverhuur en zo kwamen we anderhalf uur voor vertrek onze fietsen inleveren. Het was goed geweest. We hadden een versnapering wel verdiend. Ik drukte mijn horloge weer in zodat de schade opgemaakt kon worden en via Google-maps konden we precies zien waar we langs waren gereden, hoe lang we erover gedaan hadden en hoeveel kilometer er was afgelegd. Enigszins moe maar voldaan namen we plaats op het terras voor een lekker drankje om een uur later naar de boot te wandelen om lekker plaats te kunnen nemen aan boord. Twee uur lang zou de reis duren.
Aan boord zorgden we er nog even voor dat we Terschelling weer op gepaste wijze konden uitzwaaien. Tot de volgende keer! Met Pinky-promise beloofden we elkaar dat dit, samen een dag op pad, niet weer zo lang mag duren en dat we op zoek gaan naar momenten dat we “gewoon even” elkaar kunnen zien of spreken…
Op de kade van Harlingen sloten we de dag af en reed een ieder weer naar zijn eigen plekje. Wat was het een topdag geweest!
