En toch gaat het best goed.

Na de diagnose prostaatkanker werden de 25 bestralingen en de hormoontherapie opgestart. Een periode waarin alles in het teken stond van kanker. Ik stond er mee op en ik ging ermee naar bed.

Nadat de bestralingen achter de rug waren ontstond er een soort gat. En hoe nu verder? De hormoontherapie moet haar werk doen en hopelijk gaat dit goed. Het piekeren kreeg kans waardoor het hoofd overuren ging maken en de stress opliep. Elke morgen stond ik op met ontzettend veel onrust en geen eetlust. Dit kon zo niet doorgaan. Ik was meer bezig met de stress dan me te focussen op herstel. Tijd om te komen met een andere hulpvraag.

En hulp heb ik gekregen. Medicijnen zorgen ervoor dat ik weer kan relativeren. Dit ging eerst nog niet zo goed maar ik kan nu rustig stellen dat ik mezelf weer terug gevonden heb.

Ik voel me goed. Geniet van het leven en weet me te focussen op andere dingen dan de kanker. Ik sta weer te speakeren, bouw mijn werk voor de klas weer op en zorg ervoor dat ik mooie herinneringen maak.

Daarnaast ben ik kritisch over mijn tijd. Een vrij weekend betekent niet dat ik dan kan vol plannen. Ik verkoop soms gewoon een Nee.

Garanties heb ik niet gekregen maar die garanties heeft niemand. Ik zie dat mijn PSA op ‘onmeetbaar laag’ zit en dit geeft ook lucht.

Vandaar ook dat ik weer ruimte heb om te schrijven. Gewoon omdat ik dat leuk vind.

Vorig weekend weer bij het voetbal geweest en ik maak me niet al te druk over een verlies. Ik heb een leuke avond samen met dierbaren.

Het enige waar ik me even druk over heb gemaakt was de grote groep Ajax supporters in het Heerenveen-vak die op zoek waren naar een vechtpartij. Dat moet Heerenveen toch echt anders regelen…