Het was wel even raar toen ik voor het laatst onze buurtwinkel binnen ging. Hier had ik tientallen jaren mijn (kleine) boodschappen gehaald. Eerst bij de Spar die aan de achterkant een postkantoor, beautysalon en een bakker kende en later, toen deze winkels dicht gingen, een C1000 werd. Tot slot werd de C1000 een Jumbo en dat is ie tot het laatst gebleven.

Het was een plek van thuiskomen. Je kende de bewoners die er kwamen maar ook de mensen die er werkten. Een echte kleinschalige winkel waar je werd gekend en vaak een praatje kon maken.

En twee weken geleden ging ik daar dus voort laatst naar binnen. Een uur voordat de winkel ging sluiten en nooit meer zou open gaan. Het was er druk. Veel (oud)werknemers waren ook in de winkel om afscheid te nemen. Deze kleine Jumbo moest verruild worden voor een grotere, 500 meter verderop. Sentimenteel mannetje die ik ben, maakte ik nog een aantal foto’s zodat ik mij later kon herinneren hoe het daar was geweest. Vele plekjes kwamen op de foto. Het deed me wat om afscheid te nemen…

Maar gisteravond heb ik mij voorgesteld aan de nieuwe Jumbo. Als genodigde ging ik op e strún. Door de winkel, achter bij de emballage en de koelcellen, naar de kantine, op het dak en in de scholingsruimte. Ik heb alles even gezien. Het was best leuk en het is een mooie winkel maar het haalt het niet bij onze buurtsuper.

Toch ga ik me er thuis voelen. Waarom? De nieuwe Jumbo staat precies op de plek van onze oude atletiekbaan. De winkelstraat naar de kassa is precies op het laatste stuk naar de finish. Ik denk dat het zo heeft moeten zijn. De bomen langs de Jumbo zijn de getuigen van toen en nu…